ไม่รู้สิ..
คุณมีเรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิตไหม...
ถ้าได้ยินคำถามแบบนี้..แน่นอนว่าใครๆก็ต้องบอกว่ามีสิ
รวมทั้งฉันเอง..
.
.
เรื่องมีอยู่ว่า.. ฉันน่ะ..ตัวคนเดียว..
ตั้งแต่เด็กๆ พ่อของฉันเป็นสายลับที่เก่งกาจ ทำงานให้ประธานาธิบดีหลายคนมานับ10 ปี
เค้ารู้ข้อมูลลับทุกอย่าง รู้... จนคนพวกนั้นบอกว่าพ่อของฉัน...
รู้มากเกินไป..
เมื่อประธานาธิบดีฝ่ายขวาคนใหม่ขึ้นรับตำแหน่ง...
เค้าสั่งเก็บพ่อเป็นคนแรก.. ตามด้วยแม่...
วันที่เสียงปืนลั่นใส่พวกเค้า... ฉันเองจำหน้าของพวกมันได้ดี...
ตอนนั้นฉันอายุราว 17 ปี ก่อนตายพ่อบอกให้ฉันวิ่ง..
วิ่งไปให้ไกลที่สุด..
.
.
.
ฉันหลบอยู่ตามหมู่บ้านเล็กๆ และเร่ร่อนไปเรื่อยๆตามสถานการณ์ ลำบากมากเลยล่ะ....
รับจ้างทำทุกอย่างเพื่อเงินน้อยนิด เป็นแบบนั้นได้ประมาณ 1 ปี
จนคืนวันเกิด อายุ 18
เวลาเที่ยงคืนที่ฉันเกลียด..
ช่วงเวลาที่หมดไปกับการหวาดกลัว ทั้งที่ควรจะเป่าเค้ก
ชายในชุดสูทคนเดิมยืนอยู่ตรงหน้า..
ใบหน้าหล่อเหลาของเค้า.. ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อปีก่อนเลยสักนิด..
" ถือว่าเก่งนะ ฉันตามหาเทอตั้ง 1 ปีเต็ม.. "
" แกเป็นใคร.. "
" เทอจำได้อยู่แล้ว... "
" ชื่อของแก.. "
" จองกุก.. จอน..จองกุก... "
ลูกชายคนเดียวของประธานาธิบดีเอ่ยบอก เค้าเน้นเสียง เพื่อย้ำให้ลิซ่าจำมันไว้
" แกมาที่นี่ทำไม!! "
" ความจริงเธอควรตายไปพร้อมกับพ่อแม่แล้วไม่ใช่หรอ.. "
เพราะประโยคนั้น..ฉันน่ะ..แทบจะเสียสติ
" ฉัน...อยากจะมีชีวิตอยู่...เรื่องมันก็มีอยู่แค่นั้น
" ลองขอกับวิญญาณพ่อเธอดูสิ... "
คนของจองกุกยกถังน้ำมันขึ้น และราดมันจนทั่วบ้านเช่าหลังน้อย
พ่อของเขาคงไม่อยากให้ฉันได้หายใจต่อ เพื่อมาแฉเขาในวันหน้าอีกแล้ว
" .... "
ตอนนั้นความกลัวคือเสียงที่ดังที่สุดในหัว...
ฉันมองหาทางหนีตลอดเวลาแต่ก็ไม่ทันการนักหรอก
เสียงพูดกับรอยยิ้มนั่น ดังขึ้นก่อนที่เค้าจะจุดไฟเผาบ้านของฉัน..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เขาทิ้งฉันไว้ในกองไฟที่กำลังลุกท่วม
และหันหลังจากไป
เรื่องราวชีวิตในหนึ่งหน้ากระดาษ..
สำหรับคนอื่นอาจมีเรื่องที่แย่กว่า... แต่สำหรับฉัน
จอนจองกุก คือชื่อที่ฉัน...จะไม่มีวันลืม
ความคิดเห็น